۱۹۱۵-۱۸۸۵

-

تولید و گسترش
استفاده از خودروی شخصی

- تبدیل خودرو از یک وسیله استاندارد جابجایی شخصی به یک کالای عمومی.

- رواج استفاده از خودرو سبب تغییر در ساختار شهرها و خیابانها.
- گسترش حومه­نشینی در اثر کاربرد فزاینده خودروی شخصی در شهرها.

۱۸۹۰-۱۸۸۰

سوریا ای ماتا

شهر خطی

- کلیه مشکلات شهرسازی ناشی از مشکلات ترافیک هستند.

- ساماندهی توسعه شهرها در اطراف خطوط ریلی حمل و نقل عمومی.
- حداقل جابجایی و سهولت در دسترسی برای ساکنان شهرها.

- استفاده از فناوریهای جدید در حمل و نقل شهری.

۱۹۰۰-۱۸۹۰

ابنزر هاوارد

باغشهر

- فردا؛ مسیری صلح آمیز به سوی یک اصلاح واقعی (۱۸۹۸).
- اتصال باغشهرها توسط وسیله ­نقلیه سریع­السیر متمرکز در اطراف یک شهر بزرگتر.

- ایده باغشهر عامل اجتناب از سفرهای روزانه به محل کار.
- نظام حمل و نقل عمومی مبتنی بر راه­آهن تشکیل­دهنده عناصر ساختاری و اتصال­دهنده باغشهرها به یکدیگر.
- مرکز مجموعه لچ ورث و ولوین در مجاورت ایستگاه راه آهن.

۱۹۱۰-۱۹۰۰

اوژن انارد

تقاطع­های غیرهمسطح

- دگرگونی و حل مشکلات شهرهای بزرگ با تکیه بر مسائل ترافیکی.

- طرح تقاطع­های دو طبقه و فلکه با راهروهای زیرزمینی پیاده­ها.
- طرح تقاطع­هایی با روگذر و پله­هایی برای عابران پیاده­ها.
- تفکیک انواع ترافیک با بهره گرفتن از خیابانهای چند طبقه.

^*مأخذ: (کاشانی جو و مفیدی شمیرانی،۱۳۸۸)
۲-۱۷-۲. نظریه های حمل و نقل شهری از ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۰
لوکوربوزیه در طرح شهر درخشان خود به سال ۱۹۳۰ بر نیازهای آمد و شد مدرن تأکید و پیشنهاد تقسیم ترافیک را در سه سطح، مترو، سطوح مخصوص پیاده­ها و مسیرهای اتومبیل را ارائه نمود. کنزو تانگه نیز در میانه قرن بیستم بر گسترش حمل و نقل شهری تأکید نمود. به نظر تانگه فضاهای شهری به عنوان زمینه­ای برای برقراری ارتباط باید هرچه بیشتر با گسترش سامانه­های حمل و نقل هماهنگ شوند. و اینکه زمینه اصلی طراحی شهری در حال حاضر، اندیشیدن به یک سازمان فضایی به عنوان شبکه­ ای از ارتباطات و به عنوان پیکرهای زنده همراه با رشد و تغییر است (۱۲۸,۱۲۹:۱۹۷۰,Tange). مورخ شهری سام­باس وارنر روشی را که حمل و نقل همگانی و توسعه املاک حومه­ای در تعامل با یکدیگر به تمرکززدایی شهری منجر می­ شود را، توصیف نمود و بر همین مبنا، شهر آمریکایی را «یک شهر دو تکه، یک شهر کار مجزا از یک شهر سکونتی» نامید (Dittmar et al, 2004, 5).
از اواخر ۱۹۶۰ به ویژه با آشکار شدن مشکلات فراوان در شهرها ناشی از ازدحام بیش از اندازه خودروهای شخصی، حرکتهایی جدی جهت توجه به عابران پیاده و حفاظت آنها همچنین افزایش کیفیت و در نتیجه استفاده بیشتر از حمل و نقل همگانی به وجود آمد. به طور کلی از ابتدای قرن بیستم تا پایان دهه ۶۰ ، رویکرد
اصلی در شهرها حمل و نقل خودرومدار بود. حمل و نقل همگانی آنچنان مورد توجه قرار نداشت و سامانه­های معدود موجود (اتوبوس­ها) نیز تابع خودروها بودند (کاشانی­جو و مفیدی­شمیرانی،۱۳۸۸).
جدول (۲-۳) : نظریه­ های مرتبط با حمل و نقل شهری از۱۹۲۰-۱۹۷۰

دوره زمانی ارائه نظریه

نظریه پرداز