دلایلی چند اهمیت این تحقیق را چند برابر می کند از جمله اینکه: گل جالیز در مرحله ای روی سطح خاک مشاهده می شود که خسارت عمده ای به گیاه میزبان وارد نموده و علاوه بر این ارتباط مستحکم بین انگل و میزبان سبب شده که روشهای کنترل این انگل مشکل شود. چرخه زندگی گل جالیز با بذر شروع می شود، بذر از طریق تحریک مواد مترشحه ریشه گیاه میزبان شروع به جوانه زدن می نماید و پس از اتصال به گیاه میزبان زندگی خود را ادامه می دهد. این انگل دارای بذرهای بسیار ریز بوده به نحوی که بطور تقریبی 100 میلی گرم بذر گل جالیز حاوی تعداد 20000 بذر است و هر بوته گل جالیز حدود 250000 بذر تولید می کند که این بذرها توسط باد و آب آبیاری به راحتی جابجا می شوند، از دلایل دیگر حائز اهمیت بودن این تحقیق این است که اغلب بذرهای گل جالیز دارای قوه نامیه بالایی می باشند به طوری که در شرایط آزمایشگاهی به مدت سیزده سال و در شرایط مزرعه ای به مدت دوازده سال می توانند این قوه را حفظ کنند (مین باشی معینی، 1382).
عکس 1-1 : مزرعه آلوده به گل جالیز در استان لرستان
حداکثر فاصله بذر از ریشه میزبان برای تأثیرپذیری از مواد محرک جوانه زنی 2 سانتی متر و مدت زمان لازم برای تأثیرپذیری گل جالیز از مواد محرک ریشه میزبان پس از آماده سازی آن بین 48-24 ساعت است (مین باشی معینی، 1382) پس از جوانه زدن بذر گل جالیز ریشه اولیه از درون پوسته بذر خارج می شود و اطراف ریشه گیاه میزبان استقرار می یابد. نفوذ به داخل ریشه میزبان از طریق ترشح آنزیم ها و همچنین فشار مکانیکی سلولهای مکنده (Haustorium) صورت می گیرد که موجب جدا شدن سلولها از یکدیگر می شوند.
سرانجام بافت مکنده سیستم آوندی گیاه میزبان را به سوی گیاه انگل سوق می دهد، که با ادامه این عمل گیاه میزبان به تدریج ضعیف شده و در صورت ادامه یافتن به مرگ میزبان منجر خواهد شد (مین باشی معینی، 1382). همچنین روشهای مختلفی برای کنترل این گیاه انگل گل دار تاکنون در نظر گرفته شده است که هر کدام در نوع خود به طور چشم گیری مؤثر واقع نبوده اند به طور مثال: کاربرد روشهای زراعی مانند آیش و تناوب به دلایلی همچون بقاء زیاد بذر این گیاه انگلی در خاک اثرات قابل توجهی ندارد مبارزه مکانیکی مثلاً وجین دستی هزینه بر بوده و در صورت اجراء به ریشه های گیاهان میزبان صدمه می زند. مبارزه شیمیایی بر علیه این گیاه توسط سموم تدخینی مانند کلروپیکرین و واپام (متام سدیم) صورت گرفته است (Wilhelm, 1962) و یا در لبنان برای بررسی گل جالیز روی سیب زمینی از ریم سولفورون استفاده شد، از آنجایی که برخی ارقام به این ترکیب شیمیایی حساس بودند تولید محصولاتی به صورت غده هایی کوچک، ترکدار و بدشکل شدند. مثال هایی از این قبیل نشان دهنده چندان مؤثر نبودن استفاده از روش شیمیایی در کنترل گل جالیز می باشد. همچنین وجود ارتباط مستحکم مورفولوژیک و فیزیولوژیکی نیز بین انگل و میزبان سبب شده که روشهای کنترل این انگل مشکل شود (Haidar et al., 2005). لذا نیاز به کنترل این گیاه انگل گلدار آن هم در قالب یک مبارزه بیولوژیک با استفاده از قارچهای آنتاگونیستی خصوصاً فوزاریومها به شدت احساس می شود و امری ضروری است.
