بعد از این قسمت رقعه‌ای در ۳۰ سطر آمده به نام رقعه‌ی میرباقر به حکیم شفایی که این رقعه در هیچ‌کدام از نسخ دیگر نیامده است.
ج) نسخه‌ی موجود در کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران با شماره‌ی ۹۷۸۳.
تاریخ کتابت بیست و دوم جمادی‌الاول ۱۲۶۱ هجری، به خط نستعلیق، کتابت احمدحسین والد، ۹۲ برگ (۱۸۴ صفحه)
در حاشیهی صفحه‌ی نخست با توجه به متن دیباچه نورس از تعدادی اصطلاحات عرفانی نام برده شده و درباره‌ی احوال و درجات عارفان توضیح مختصری آمده است.
در پایان نسخه چنین آمده است: «تمت الکتاب انشاء ظهوری به روز جمعه به وقت عصر به تاریخ بیست و دوم ماه جمای‌الاول سنه ۱۲۶۱هجری نبوی صلی الله علیه و آله و اصحابه و سلم از دست اضعف العباد کمترین یعنی احمدحسین والد»
در صفحه‌ی آخر نیز سه رباعی آمده است که به نظر می‌رسد متعلق به کاتب نسخه باشد.
این نسخه شرح دارد و تقریباً کامل است. شامل دیباچه نورس، گلزار ابراهیم، خوان خلیل، مینابازار و تعدادی رقعات است. رقعه‌ی ششم تا نهم که در نسخه‌ی اساس آمده است در این نسخه نیامده است.
د) نسخه‌ی موجود در کتابخانه ملی با شماره‌ی ۰۹۶۳۶ – ۵
تاریخ کتابت و کاتب آن مشخص نیست، به خط نستعلیق، ۴۱۶ برگ (۸۳۲ صفحه)، یازده سطری. البته لازم به توضیح است این نسخه تا صفحه‌ی ۲۱۶ آن مربوط به آثار ظهوری است. از این صفحه تا صفحه‌ی ۴۱۶ مشخص نیست چه اثری است و مؤلف آن کیست. با توجه به اینکه، در صفحه‌ی نخست فقط از آثار ظهوری نام برده شده و توضیحات مختصری در این مورد داده شده است و نام کتاب دیگری نیامده است.
این نسخه شرح و حاشیه‌نویسی ندارد و شامل دیباچه نورس، گلزار ابراهیم، خوان خلیل، مینابازار و تعدادی رقعات است. در قسمت رقعات افتادگی بسیاری وجود دارد. رقعه‌ی اول ناقص است، رقعه‌ی دوم و سوم اصلاً در این نسخه موجود نیست. رقعه‌ی چهارم ناقص است تنها قسمت آخر این رقعه در دست است. رقعه‌ی پنجم و ششم به صورت کامل آمده است.
مختصات رسم‌الخط در نسخه‌ی اساس
کتابت نسخه‌ی اساس با شیوه‌ی نگارش امروز ما تفاوت‌هایی دارد. در اینجا فهرست‌وار به ذکر آن می‌پردازیم:
۱- آمدن «گ» به‌صورت «ک»
کلبن (= گلبن) / کفتن (= گفتن) / روزکار (= روزگار)
۲- گاهی آمدن «ز» به‌صورت «ر»
نرهت (= نزهت) / سراوار (= سزاوار)
۳- عبارات عربی مشکول نیست.
۴- در کلمات مختوم به های بیان حرکت (= هـ) نشانه‌ی اضافه و یای نکره (= ی) به‌صورت «ء» آمده است:
قطرۀ (= قطره‌ای) / نغمۀ قانون (= نغمه‌ی قانون) / نوازندۀ (= نوازنده‌ای) / دایرۀ اصول (= دایره‌ی اصول)
۵- گاهی ناپیوسته آمدن نشانه‌ی نفی (= نـ = نه) پیش از افعال:
نه نهند (= ننهند)، نه نشست (= ننشت)، نه پرداخته (= نپرداخته)
۶- حذف «ا» از آغاز کلماتی مانند: ازین (= از این)، درین (= در این)، ازو (= از او)
۷- حذف های بیان حرکت (= هـ) در کلماتی که به‌صورت جمع آمده‌اند:
ترانهای (= ترانه‌های)، کوهای (= کوه‌های)، غنچها (= غنچه‌ها)، صومعها (= صومعه‌ها)
۸- حذف «ا» (= همزه) در مواردی مانند: آنست (= آن است)، پیرائست (= پیرایی است)، کاریست (= کاری است)، کشورگشایانست (= کشورگشایان است)، تشنه جوئست (= تشنه‌جویی است)
۹- آمدن «آ» گاهی به‌صورت «ا» در کلماتی مانند: افت (= آفت)، افتاب (= آفتاب) اشنا (= آشنا)، خدمتاوران (= خدمت آوران) و …
۱۰- حذف ها (= هـ) صفت مفعولی در نظم اثر:
دید است (= دیده است)، چید است (= چیده است)، شنید است (= شنیده است)، آفرید است (= آفریده است)
۱۱- گاهی پیوسته آمدن حرف اضافه «که» در کلماتی مانند: کاقبالی (= که اقبالی)، کاینچنین (= که این چنین)
۱۲- پیوسته آمدن حرف اضافه «به» در کلماتی مانند: باحیای (= به احیای)، بارسال (= به ارسال)، بشرح (= به شرح)، بشفقت (= به شفقت) و …
۱۳- گاهی ناپیوسته آمدن بای تأکید «بـ = به» بر سر افعال:
به بین (= ببین)
۱۴- گاهی پیوسته آمدن «را» نشانه‌ی مفعولی:
همگنانرا (= همگنان را)، آسمانرا (= آسمان را)، بسیاریرا (= بسیاری را)، عمانرا (= عمان را)
۱۵- گاهی پیوسته آمدن پیشوند «بی» در کلماتی مانند: بیقرینگی (= بیقرینگی)، بیقدر (= بیقدر)
۱۶- پیوسته آمدن «می» استمرار بر سر افعال:
میچکاند (= میچکاند)، میبرند (= میبرند)، میداند (= میداند)، مینازم (= مینازم)
۱۷- جدانویسی برخی از کلمات مرکب و مشتق که باید پیوسته نوشته شوند:
اردیبهشت (= اردیبهشت)، پشتیبانی (= پشتیبانی)، آب یاری (= آبیاری)، دست برد (= دستبرد)، هم سایگی (= همسایگی) و …
۱۸- پیوسته آمدن «ها»ی جمع:
قرنها (= قرنها)، نفسها (= نفسها)، برگها (= برگها) و …
۱۹- کتابت بعضی از واژه‌ها مانند دکان، دچار، خرمی، خرداد به‌صورت دوکان، دوچار، خورمی، خورداد.
۲۰- آمدن واژه‌ی «اسب» به‌صورت «اسپ»
۲۱- آمدن «ئی» به جای «یی» در کلماتی مانند: تماشائی (= تماشایی)، مدارائی (= مدارایی)
۲۲- نوشته شدن کلمات بیت، رباعی، فرد، نظم و مصراع با رنگ قرمز قبل از هر بیت، رباعی، نظم و …
۲۳- آمدن «خوش» در معنای بسیار، سخت:
بار تنهایی بر سبکروحان خوش گران است.
